“Ey iman edenler! Eğer siz Allah’ın dinine yardım eserseniz; Allah da size yardım eder ve ayaklarınızı Hak’da sâbit kılar” (Muhammed,7) Allah, bütün varlıklar âleminden müstağni olduğuna göre (bkz. Âl-i İmran Sûresi,97); “Allah’a yardım ederseniz” şeklindeki ibareyi: “Allah’ın dinine yardım ederseniz” olarak anlamak icab edecektir. 

Böyle olunca da; Allah’ın dinine yardım etmenin mukabili, İlâhi yardıma mazhariyettir. Rabbimiz bir taraftan ikram ve ihsan olarak “müminlere yardımı borçlandığını haber verirken (bkz. Rûm Sûresi,47), diğer taraftan da yardımı şarta bağlamış olmaktadır. Yardım edersek, yardımı hak etmiş olacağız.

Öyle ya; Allah’ın razı olacağı bir çabayı göstermeksizin, O’ndan yardım talebinde bulunmak; hâşâ kendimizi âmir, Allah’ı memur kabul etmek olacaktır ki, açıkça küfürdür. Allah, dinini hâkim kılmakta bize muhtaç değildir. Ancak, bizim O’nun rızasına ihtiyacımız vardır. Bunun için de bu kabil vesileler bulunmaz fırsatlardır.

Hak Teâlâ Hazretleri, arz üzerindeki bir takım icraâtını, vasıta ve vesile istihdam etmeksizin yaptığı gibi, bazılarının icrâsında ise hikmetiyle biz kullarını kullanır. Bu usûl; insanlık için bir rahmettir. Bir taraftan Allah’ın dinine yardımcı olabilmenin hazz ve heyecanını yaşarken, diğer taraftan İlâhi yardımı hak etme şerefini tatmış olacağız. 

Eğer bu şerefi, gönlümüzn derinliklerinde aşka dönüştürebilirsek; Allah dininin gerçek âşıkları oluruz ki, şart şurt hesabını da bir kenara itip, meczûbâne koşuşturmanın içerisinde buluruz kendimizi. Artık bu gelinen noktada; yardımdı, mukabil yardımdı bunların hiçbirisinin muhasebesi yapılmaksızın, sadece çaba
ve gayret vardır. Sorumluluk umûmidir ve herkes elinden geleni yapacaktır.
 
Zaten Rabbimiz’in bizden istediği de budur.Davet ve tebliğin bize, muhasebenin de O’na âid olduğunu biz zaten kendisinden öğreniyoruz. (bkz. Ra’d Sûresi,40)

Prof.Dr.Osman Öztürk