|
“Tüm çalışmalarımızın karşılığını sadece Rabbimizden bekler, kulların
övgü ve yergilerine hiç aldırmayız. Fani dünyanın değersiz dünyalıkları karşılığında ebedî cennet nimetlerini satmayız.” Deliller: Bakara, 86 ve 218; Haşr, 8; Maide, 54
İnsan olarak kendimiz ve yakın çevremiz için koşuşturduğumuz gibi,cemiyet için ve bütün insanlık için de bir şeyler yapmak mecburiyetindeyiz. Allah: “İnsan için ancak çabasının karşılığı vardır” (Necm, 39) buyurarak yeryüzünde kıyamete kadar geçerliliğini koruyacak bir gerçeğe dikkatlerimizi çekiyor. Biz buna “sa’y (çaba) kanunu” diyoruz. Allah’ın melekler göndererek takviyesi haktır. Ancak beşeri gayret ortaya konulduktan sonra… (Enfal, 9; Tevbe, 40)
Şu halde başarmak için çaba zaruridir. Biz samimi gayretimizi ortaya koyarız, yardım için Rabbimize naz ve niyazda bulunuruz. Sonucu tayin, O’na aid bir husustur. Tecelliye müslimce teslimiyet gösteririz. Umduğumuzu elde ettiğimizde şımarmaz, ümit ettiğimize kavuşamayınca da moral bozukluğuna uğrayıp çabamızı noktalamayız.
Bu hasbî gayretlere esnasında bazen çok tuhaf tecellilerle yüzyüze gelmek de sıkça rastlanan şeylerdendir. Bu da yanlış anlaşılmak, takdir olunmamak hatta bazen de itham olunmak ve suçlanmaktır. İnsan eğer, kızgınlık ve acelecilikle yanlış ve ters karar alır da hizmet çabasını terk ederse, yanlış yapmış olur. Yani koşuşturmasının her cihetiyle Allah’a malum olduğunu (Tevbe, 94) ve emeğinin karşılığının Ahiret’te tastamam
ödeneceğini (Bakara, 281) teminatını unutmuş olur.
Fıtrat itibariyle insanoğlu acelecidir.( İsra, 11) Allah için yaptıkları da olsa karşılığını hemen görmek ister. Bu bazen nefsimizin arzu ettiği gibi tecelli ederse de çok kere Ahiret’e kalır. Sabırlı olmalı ve kendimizi vadeli mükafata alıştırmalıyız.Kullarda vefasızlık yaygındır. Hem onların bizim hizmetimize karşılık yapabilecekleriher türlü teşekkür, ilahî bir hiçtir ve geçicidir. (Bkz. Taha, 131)
|
